Minthi

Υπάρχουν αναφορές σε αρχαία κείμενα από την εποχή του Γαληνού και του Ιπποκράτη, κατά την οποία χρησιμοποιούσαν τη μέντα κατά της δυσπεψίας, των νευρικών διαταραχών, των ιλίγγων, της αϋπνίας, της γαστρίτιδας, του βήχα, του κρυολογήματος, του πονόλαιμου και των σπασμών. Ο Πλίνιος υποστήριζε ότι η μέντα αναζωογονεί το πνεύμα και σύστηνε την παρουσία της στις αίθουσες ασθενών, ώστε να διευκολύνεται η ανάρρωσή τους. Ο Διοσκουρίδης τη θεωρούσε θερμαντική και, κατά συνέπεια, αφροδισιακή. Οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι συνήθιζαν να προσθέτουν μέντα στο γάλα, για να το συντηρούν και πρόσφεραν το βότανο ύστερα από ένα γεύμα ως χωνευτικό.

Οι σημαντικότεροι φιλόσοφοι της αρχαίας Ελλάδας, από τον Αριστοτέλη μέχρι τον Θεόφραστο, αλλά και ο Ιπποκράτης ασχολήθηκαν με τις θεραπευτικές ιδιότητες του ιξού. Από την εποχή του Διοσκουρίδη, χρησιμοποιούσαν τον ιξό (γκι) ως φάρμακο, ο δε Ιπποκράτης και ο Πλίνιος τον χρησιμοποιούσαν κατά των ιλίγγων και της επιληψίας. Στην αγγλοσαξονία ο ιξός λατρευόταν από τους Κέλτες και Γαλάτες Δρυίδες σαν ιερό φυτό και το χρησιμοποιούσαν, για να φτιάξουν φάρμακα και σπουδαία μαγικά φίλτρα. Σέβονταν τον ιξό ως ιερό και τον έκοβαν με χρυσό δρεπάνι.

Η μολοχάνθη είναι γνωστό φυτό της αρχαιότητας. Ο Ησίοδος την αναφέρει πρώτος τον 7ο αιώνα π.χ., ενώ βρίσκουμε αναφορές σε αυτή και στον Πυθαγόρα: Porphyrius Phil., Vita Pythagorae Section 34, line 10 [...] περὶ αὐτὴν ὀποῦ καθαρθείη, και ασφοδέλων ἀνθερίκων καὶ μαλάχης φύλλων. Ο Πλάτωνας ο Αθηναίος γράφει στο έργο Δειπνοσοφισταί πως θεωρείται λειαντική αρτηριών μάλλον επειδή χρησιμοποιούνταν ως προληπτικό φάρμακο κατά της αρτηριοσκλήρυνσης. Η λατινική λέξη malva προέρχεται από την ελληνική λέξη μαλακός, όνομα που κέρδισε χάρη στη μαλακτική της δράση. Ο Κικέρων και ο Οράτιος μας αναφέρουν πολλές από τις ανακουφιστικές της ιδιότητες. Ο Πλίνιος έλεγε ότι αν τρώμε μια χούφτα μολόχα την ημέρα δεν θα μας βρει καμία αρρώστια. Ήταν ιδιαίτερα αγαπητή στους Πυθαγόρειους και, επειδή τα άνθη της είναι στραμμένα πάντα προς τον ουρανό, θεωρήθηκε ιερό βότανο. Ο Δίφιλος ο Σίφνιος έγραψε ότι βοηθά σε περιπτώσεις ερεθισμού των νεφρών και της κύστης.

Ο μάραθος ήταν γνωστός στην αρχαία Ελλάδα, στην Κίνα, στην Αίγυπτο και την Ινδία. Κατά την ελληνική μυθολογία, η γνώση που προερχόταν από τους θεούς του Ολύμπου, έφτανε στους ανθρώπους μέσα σε ένα βολβό μάραθου που περιείχε ένα πυρωμένο κάρβουνο. Αναφέρεται στις πινακίδες της Γραμμικής Β, της αρχαιότερης γραφής της ελληνικής γλώσσας (1450-1100 π.χ.). Την εποχή εκείνη, το χρησιμοποιούσαν ως προσφορά στις θεότητες. Οι αρχαίοι Έλληνες τον χρησιμοποιούσαν ευρέως για τις θεραπευτικές του ιδιότητες. Κατά τον 3ο αιώνα π.χ., ο Ιπποκράτης πρότεινε το βότανο αυτό ως καταπραϋντικό των πόνων του στομάχου αλλά και των βρεφικών κολικών. Τετρακόσια χρόνια αργότερα, ο Διοσκουρίδης υποστήριζε ότι μείωνε την όρεξη και αύξανε την παραγωγή γάλακτος στις θηλάζουσες. Ο Ρωμαίος Πλίνιος πρότεινε το μάραθο σε δέκα διαφορετικές συνταγές φαρμάκων, πιστεύοντας ότι μπορούσε να θεραπεύσει διάφορες ασθένειες και αναφέρει είκοσι δύο φαρμακευτικές ιδιότητες του φυτού.